Βερόνα: η πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας

Για τους πολλούς, είναι απλώς η πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Για τους γνώστες, είναι η πιο γαστρονομική πόλη της Ιταλίας. Ενα τριήμερο ήταν αρκετό για να πάρουμε μια γερή γεύση από την ξεχωριστή τοπική κουζίνα και τα εκλεκτά κρασιά που τη συνοδεύουν άψογα.

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Malpensa του Μιλάνου ένα περίεργο τρέμουλο, όμοιο με εκείνο που ένιωθα στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, με διακατέχει. Η τελευταία μου φορά στην Ιταλία ήταν πριν από πέντε χρόνια. Και τώρα, η πρόσκληση γάμου του καρδιακού μου φίλου Luca στη Βερόνα με φέρνει πίσω. Επειτα από λίγες ώρες οδήγησης κι ενώ το ραδιόφωνο παίζει το Azzuro του Celentano, εκεί που το βαρύ και γκρίζο βιομηχανικό τοπίο της Λομβαρδίας αρχίζει να διαδέχεται το γλυκό πράσινο των αμπελιών της Valpolicella, φτάνω στην αιώνια πόλη των ερωτευμένων.



Εχοντας αφήσει τα πράγματά μου στο ξενοδοχείο, το πρωινό με βρίσκει στην Piazza Bra, σημείο αναφοράς της Βερόνας, με πολυάριθμα καφέ, εστιατόρια και τουριστικά μαγαζάκια. Ξεναγοί με περίεργα καπέλα και χρωματιστά σημαιάκια καθοδηγούν με ένα μικρόφωνο στο χέρι τις ορδές τουριστών, κοστουμαρισμένοι εργαζόμενοι μπαινοβγαίνουν στο Palazzo Barbieri, το τωρινό δημαρχείο, ενώ απέναντί μου ορθώνεται μεγαλοπρεπής η Arena. «Είναι όλο έργο ενός μελλοθάνατου», με πληροφορεί ο σερβιτόρος καθώς μου αφήνει ένα ζεστό καπουτσίνο πάνω στο τραπέζι. «Υποσχέθηκε να φτιάξει σε μια νύχτα ένα χώρο για θεάματα που θα χωρούσε όλη την πόλη, με αντάλλαγμα να του χαρίσουν τη ζωή. Ετσι πούλησε τη ζωή του στο διάβολο, το θέατρο άρχισε να χτίζεται, αλλά η πρωινή ψαλμωδία του Ave Maria ανάγκασε τους δαίμονες-χτίστες να τραπούν σε φυγή αφήνοντας σε εμάς αυτό το θαύμα, λειψό κατά μία πτέρυγα. Ben arrivata a Verona (καλωσόρισες στη Βερόνα)», μου λέει χαμογελώντας και στρέφεται στον επόμενο πελάτη.


Κατευθύνομαι προς τη Via Mazzini, έναν εμπορικό πεζόδρομο που φιλοξενεί έναν μεγάλο αριθμό γνωστών ονομάτων της ιταλικής μόδας. Ενα ασταμάτητο via-vai (πήγαινε-έλα) κόσμου. Κομψοί Βερονέζοι, άκομψοι τουρίστες, γκρουπ εφήβων με ένα παγωτό στο χέρι, carabinieri (Ιταλοί αστυνομικοί) με ψευτοαυστηρό ύφος, ουρές για ένα παγωτό γιαούρτι στη γνωστή gelateria του δρόμου, κοπέλες που σχολιάζουν τις βιτρίνες των καταστημάτων σε ένα μείγμα βερονέζικης διαλέκτου και τρέντι ορολογίας. Ακολουθώ το πλήθος για να καταλήξω σε μία από τις γραφικότερες πλατείες της Ιταλίας, την Piazza delle Erbe.

Ξύλινοι πάγκοι γεμάτοι φρούτα και λαχανικά, πλανόδιοι πωλητές και αμέτρητος κόσμος καθισμένος στα γύρω καφέ μπαρ πίνοντας το πρώτο απεριτίφ της ημέρας. To Caffe Filippini, εκατό χρόνια τώρα τόπος συνάντησης του κόσμου της οικονομίας και εκείνου της κουλτούρας, με προσκαλεί για ένα ποτήρι Pinot Grigio (φίνο λευκό κρασί). Το μέρος αυτό αποτελούσε πάντα την ευκαιρία για κουτσομπολιό, quatto ciacole όπως λένε οι Ιταλοί. Δίπλα μου μια παρέα φοιτητών συζητάει για την πορεία της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας τη φετινή σεζόν. Η Hellas Verona ιδρύθηκε από έναν καθηγητή Ελληνικών και τους μαθητές του κλασικής κατεύθυνσης του λυκείου Maffei και είναι βαθιά ριζωμένη στην καρδιά κάθε γνήσιου Βερονέζου.

Συνεχίζω να πίνω το κρασί μου. Το γλυκό φθινοπωρινό αεράκι παίρνει τις φωνές, κάνοντάς τις να ηχούν σαν ένα απαλό βουητό. Τα χρώματα της πλατείας εναλλάσσονται αρμονικά με εκείνα των ανθρώπων. Και ενώ τα έξι αγάλματα παγανιστικών θεοτήτων του Palazzo Maffei παρατηρούν τα όσα συμβαίνουν στο ιστορικό κέντρο της Urs No-bilissima -όνομα με το οποίο είναι γνωστή η πόλη- οι καμπάνες Rengo και Marangona του πύργου Lamberti αρχίζουν να χτυπούν δραματικά στέλνοντας τον ήχο τους από άκρη σε άκρη. Και κάπου εκεί, μέσα σε αυτό το γεμάτο κομπάρσους θεατρικό σκηνικό, δίπλα στο σιντριβάνι της Madonna di Verona, διακρίνω τον Luca. Το μεσημέρι μάς βρίσκει να απολαμβάνουμε ένα ποτήρι Soave (λευκό ξηρό κρασί), συνοδευόμενο από ένα πιάτο bacala alla vicentina (μπακαλιάρος μαγειρεμένος με αντσούγιες, τοπική συνταγή), στην Antica Bottega del Vino και να θυμόμαστε ιστορίες από τα φοιτητικά μας χρόνια στη Βενετία. Πηγαίνοντας πίσω στο 1890, στο μέρος αυτό σύχναζαν οι εργαζόμενοι και οι δημοσιογράφοι της πρώτης Gazzeta di Verona (τοπική εφημερίδα), καθώς και διάφοροι διανοούμενοι της εποχής, καλλιτέχνες, ποιητές. Κρασί και ρύζι μαγειρεμένο με amarone (τύπος κόκκινου κρασιού) ήταν οι μοναδικές επιλογές. Τα φωτιστικά από χτυπημένο σίδηρο κατασκευάστηκαν από τον τοπικό καλλιτέχνη Da Cogolo, ο οποίος δεν δέχτηκε ποτέ να πληρωθεί και σε αντάλλαγμα το κρασί που έπινε ήταν κερασμένο εφ' όρου ζωής. Ο κύριος Barzan, ένας χαρισματικός άνθρωπος, ανέλαβε την επιχείρηση το 1986. Μας λέει ότι εδώ και εβδομήντα χρόνια οι θαμώνες είναι οι ίδιοι. «Εδώ αναπνέεις τον αέρα της Βερονιζιτά». Η Bottega αποτελεί σταθερή αξία τόσο για το εξαιρετικό κρασί -στο κελάρι της υπάρχουν πάνω από 3.700 ετικέτες, καθώς και μια περιορισμένη σειρά μπουκαλιών Chateau Rothschild σχεδιασμένων από τον Πικάσο- όσο και για την ποιοτική τοπική κουζίνα (σερβίρεται ακόμα το risotto all' amarone).


Λίγα λεπτά από την Bottega, το σπίτι της οικογένειας των Καπουλέτων ασφυκτιά από απλούς τουρίστες, ερωτευμένους επισκέπτες, παιδιά που χαράζουν και χρωματίζουν στον τοίχο το όνομα του πρώτου σκιρτήματος. Η ουρά για να σταθείς στο μπαλκόνι της Ιουλιέτας είναι ατελείωτη, τα φλας των φωτογραφικών μηχανών ασταμάτητα, ενώ ένας υποψήφιος... Ρωμαίος δίπλα μου φρεσκάρει τις ατάκες του. Ζευγάρια εφήβων και ενηλίκων θα καταλήξουν ύστερα από ένα σύντομο περίπατο εκεί όπου η ρομαντικότερη και ανθεκτικότερη στο πέρασμα των χρόνων ιστορία αγάπης έλαβε αρχή και τέλος. Στην εκκλησία του San Francesco al Corso οι δύο ερωτευμένοι αντάλλαξαν όρκους ζωής για να τους χωρίσει μετά από λίγο ο θάνατος. Εχει αρχίσει ήδη να σουρουπώνει και η επιθυμία για ένα ποτήρι amarone γίνεται σχεδόν ανάγκη. Η Gio-vanna, μέλλουσα σύζυγος του Luca, μας περιμένει με την παρέα της για ένα brindisi (εις υγείαν) στην Osteria Sottorivα.

Βγαίνοντας στον ομώνυμο δρόμο, τη Via Sottoriva, δίπλα στον ποταμό Adige που ρέει γύρω από τα δύο τρίτα της πόλης, στο νούμερο 9 ο signor Franco, ένας από τους ιδιοκτήτες της osteria και φίλος του ζευγαριού, έχει ήδη ανοίξει ένα μπουκάλι Jerome Prevost. Με εκείνο το πάθος που χαρακτηρίζει τον Βερονέζο οινογνώστη, μας ξεναγεί στο κελάρι, όπου εκτός από τις πάμπολλες μοναδικές ετικέτες κρασιού, υπάρχει ένας χώρος αφιερωμένος στη σαμπάνια Krug. Μας εξηγεί ότι μέχρι το '85 υπήρχαν γύρω στις ογδόντα osterie (παραδοσιακές ταβέρνες). Αργότερα οι περισσότερες έγιναν εστιατόρια. Η συγκεκριμένη αναγράφεται στα αρχεία της πόλης από την εποχή του Ναπολέοντα! Ανέκαθεν σημείο συνάντησης ανθρώπων της κουλτούρας, σήμερα αποτελεί πρωινό στέκι συνταξιούχων που αρχίζουν τη μέρα τους με ένα bianchetto (φθηνό λευκό κρασί) και την τελειώνουν με μια παρτίδα ντάμα, ενώ για τους νεότερους που επιμένουν σε έναν διανοουμενίστικο τρόπο ζωής, το απογευματινό aperitivo είναι must. Και επειδή εδώ οι παραδόσεις δεν σβήνουν εύκολα, την πρώτη Κυριακή της άνοιξης, γύρω στα χίλια άτομα συγκεντρώνονται κάτω από τις στοές της via Sottoriva για να καλωσορίσουν την πιο ερωτική εποχή με μια γιορτή αφιερωμένη στο κρασί.

Λίγο η βερονέζικη προφορά του Franco, λίγο τα brindisi με κάθε είδους εκλεκτό κρασί και για τον πιο απαιτητικό λάτρη του είδους, και μέσα σε αυτό το δροσερό αεράκι που έρχεται από τους γύρω λόφους για να χαθεί στα αμέτρητα αμπελοφυτεμένα εκτάρια, αισθάνομαι έτοιμη για το τέλος της πρώτης μου μέρας στη Βερόνα. Ενα υπέροχο αίσθημα ευφορίας και συνάμα ελευθερίας, εκείνο που πηγάζει από την ομορφιά μιας πόλης και την αυθεντικότητα των ανθρώπων της, με βρίσκει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου. Εννέα η ώρα το πρωί με καπουτσίνο και μπριός μαρμελάδα στον αρχοντικό δρόμο Corso Porta Borsari. Η βιτρίνα του λιλιπούτειου Cafe Tubino, όπου κανείς μπορεί να δοκιμάσει περισσότερα από εκατόν είκοσι διαφορετικά είδη καφέ, θυμίζει συλλογή σετ τσαγερί κουκλόσπιτου, ενώ τα έντονα χρώματα στο ντεκόρ και το γεμάτο «buo-ngiorno» (καλημέρα) του ιδιοκτήτη σε προδιαθέτουν για ένα όμορφο ξεκίνημα. Οχι μακριά, κατά μήκος του Corso Sant' Anastasia, αμέτρητες αντικερί με έργα τέχνης, έπιπλα, κοσμήματα κάθε εποχής εναλλάσσονται με παραδοσιακές salumerie (καταστήματα αλλαντικών και τυριών) και spezierie (μαγαζιά που πωλούν μπαχαρικά και βότανα). Η trattoria (ταβέρνα) Al Pom-piere, πρώην γαλακτοπωλείο, είναι γνωστή σε όλη την πόλη για το stucco di maiale (χοιρινό σιγοψημένο σε παραδοσιακό φούρνο, με πουρέ από πατάτες και λαχανικά εποχής). Στους τοίχους αμέτρητες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, παλιές και νεότερες, γνωστών προσωπικοτήτων. Η εποχή των μανιταριών έχει ήδη αρχίσει. Βρίσκομαι στο κατάλληλο μέρος (η περιοχή του Βένετο φημίζεται για τα μανιτάρια) την κατάλληλη στιγμή για να απολαύσω ένα misto di fungi, δηλαδή μια ποικιλία μανιταριών, πίνοντας ένα ποτήρι βελούδινο Recioto μαζί με τον φίλο και γνωστό οινοπαραγωγό τρίτης γενιάς Nicola Sartori, ο οποίος αναλαμβάνει χρέη ξεναγού μου για το δεύτερο μισό της ημέρας.

Νωρίς το απόγευμα φτάνουμε στο οινοποιείο του που βρίσκεται δύο μόλις χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Το πανέμορφο πατρικό σπίτι, περιτριγυρισμένο από απέραντες εκτάσεις αμπελιών, αποτελεί τη βάση όλης της οικογένειας εδώ και εκατό περίπου χρόνια. Η ξενάγηση στο οινοποιείο καλύπτει όλες τις φάσεις από την παραγωγή του κρασιού μέχρι την εμφιάλωση και ολοκληρώνεται με μια επίσκεψη στα υπόγεια,η αρχιτεκτονική των οποίων θυμίζει λαβύρινθο - η οικογένεια τα χρησιμοποιούσε ως κρησφύγετο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η βόλτα μας ανάμεσα στα παλιά και τεράστια βαρέλια κρασιού, τοποθετημένα έτσι που θυμίζουν εγκατάσταση έργου σύγχρονης τέχνης, συνοδεύεται και από ιστορίες που με ακολουθούν μέχρι την επιστροφή μου στη Βερόνα.


Φτάνω όσο γρηγορότερα μπορώ στο Ponte Pietra. Bρίσκομαι εδώ για να πιάσω τη στιγμή. Ο ήλιος έχει μόλις αρχίσει να δύει χρωματίζοντας ένα βαθύ πορτοκαλί την πόλη, για να χαθεί μετά από λίγο μέσα στον Adige, αφήνοντας αυτό το προκλητικά γλυκό πορφυρό «after taste» να πλανιέται πάνω της. Στη locanda (τυπική ταβέρνα) Castel-vecchio, που βρίσκεται εδώ από το 1831, έρχεται κανείς για να δοκιμάσει τη μοναδική peara, βοδινό συνοδευόμενο από σάλτσα φτιαγμένη με μεδούλι, τυρί grana, τριμμένο ψωμί και μαύρο πιπέρι, και την pastisada de caval, μια συνταγή που μετράει1.500 χρόνια. Λέγεται πως στο τέλος της μάχης του 489 μεταξύ του Θεοδώριχου των Οστρογότθων και του Οδόακρου των Βαρβάρων, εκατοντάδες άλογα κείτονταν νεκρά στο έδαφος.

Οι Βερονέζοι, για να μην πάει χαμένο όλο αυτό το κρέας, το έλουσαν με κρασί amarone και αφού πρόσθεσαν αρωματικά και λαχανικά, τάιζαν για καιρό ολόκληρη την πόλη. Υστερα από μια παρέλαση εδεσμάτων βγαλμένων σαν από πίνακα του Caravaggio, το δείπνο μου τελειώνει με έναν caffe correto (εσπρέσο αρωματισμένο με λίγη grapa).

Διασχίζω τη βραδινή ομίχλη με προορισμό το ξενοδοχείο μου. Η πόλη μυρίζει έντονα φθινόπωρο, ενώ το Castelvecchio και η Arena θυμίζουν δονκιχωτική παραίσθηση. Το σύντομο μα τόσο πλούσιο ταξίδι μου έχει φτάσει στο τέλος του. Την επομένη, η γαμήλια τελετή στον καθεδρικό ναό της πόλης και η ευτυχία στο πρόσωπο των αγαπημένων μου προσώπων κλείνουν γλυκά το υπέροχο αυτό τριήμερο στη Βερόνα, δημιουργώντας μου ήδη ένα έντονο αίσθημα νοσταλγίας. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο για το δρόμο της επιστροφής έρχεται στο μυαλό μου η αγαπημένη στροφή του Luca από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ, λαξευμένη έξω από το Palazzo Bar-bieri. «Δεν υπάρχει κόσμος έξω από τα τείχη της Βερόνας, παρά θρήνος, μαρτύρια, η ίδια η κόλαση. Εξόριστος από εδώ σημαίνει από τον κόσμο εξόριστος, και εξορία από τον κόσμο είναι θάνατος».

memo

ΣΠΙΤΙΑ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΚΕΡΑΜΟΣΚΕΠΕΣ, ΡΩΜΑΪΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ, ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΑΚΑ ΚΤΙΡΙΑ, ΠΑΛΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΣΤΡΑ... ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΕΡΟΝΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Στη Βερόνα μπορείτε να μεταβείτε από τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών με πτήση της Alitalia (Τ/210-99.88.888) μέσω Ρώμης.

ΔΙΑΜΟΝΗ

• Due Torri Hotel Baglioni
(Piazza S. Anastasia 4, Τ/+39.045.595044, www.baglionihotels.com)
Μοντέρνα πολυτέλεια σε συνδυασμό με ιστορικά αρχιτεκτονικά στοιχεία σε ένα μεσαιωνικό κτίριο στην καρδιά της πόλης. Μόλις λίγα βήματα από το σπίτι της Ιουλιέτας, την Piazza delle Erbe και την περιοχή για shopping, προσφέρει το ιδανικό σενάριο για ένα μοναδικό break. Eυχάριστες στιγμές χαλάρωσης στο Brunello lounge του ξενοδοχείου.
• Hotel Torcolo
(Vicolo Listone 3, Τ/+39.045.8007512 & 8003871, www.hoteltorcolo.it)
Δύο λεπτά από την Arena, μικρό αλλά με όλες τις ανέσεις. Η οικογενειακή του ατμόσφαιρα θα σας κάνει να αισθανθείτε σαν στο σπίτι σας. Οι ιδιοκτήτριες Silvia και Diana θα φροντίσουν να σας βρουν από τραπέζι σε εστιατόριο μέχρι εισιτήρια για την όπερα.
• Ηotel Giulietta e Romeo
(Vicolo Tre Marchetti 3, Τ/+39.045.8003554, www.giuliettaeromeo.com)
Η μοναδική θέση του ξενοδοχείου στο ιστορικό κέντρο δίνει την ευκαιρία στους φιλοξενούμενους να εξερευνήσουν την πόλη και τους ήχους της με διαφορετικό τρόπο. Ανετο, ήσυχο, σοφιστικέ περιβάλλον.
• Βed & Breakfast Casa Coloniale
(Via Cairoli 6, Τ/+39.337472737, www.casa-coloniale.com)
Σπιτική αίσθηση στα τρία μοντέρνου ύφους δωμάτια. Ηρεμία και χαλάρωση 10 μόλις μέτρα από την Piazza delle Erbe.

ΦΑΓΗΤΟ


Antica Bottega del Vino
(Via Scudo di Francia 3, Τ/+39.045.8004535, www.Bottegavini.it)
Στο ιστορικό κέντρο, διατηρεί μια μεσαιωνική αίσθηση με afreschi στους τοίχους και μεγάλα ξύλινα τραπέζια. Ατελείωτη λίστα κρασιών, λόγος για τον οποίο το προτιμούν πολλοί διπλωμάτες και πολιτικοί ανάμεσά τους και ο Μπερλουσκόνι. Δοκιμάστε το risotto all' amarone. Από 25 € το άτομο.
Locanda Castelvecchio
(Corso Castelvecchio 21/A, Τ/+39.045.8030097, www.ristorantecastelvecchio.com)
Μοναδική ατμόσφαιρα. Ενα από τα ελάχιστα μέρη όπου μπορεί κανείς να δοκιμάσει την peara. Kαταπληκτικό amarone και άλλα είδη κρασιού. Προτιμήστε τη μικρή αυλή για να δειπνήσετε αν ο καιρός το επιτρέπει. Aγαπημένο μέρος του Luca. Από 50 € το άτομο.
Osteria del Bugiardo
(Corso Porta Borsari 17, Τ/+39.045.591869)
Προτεινόμενη από το Slow Food παραδοσιακή ταβέρνα, τόπος συνάντησης των νέων τα Σαββατοκύριακα. Εξαιρετικό Valpolicella. Δυνατά πιάτα του είναι η polenta με lardo, sopressa ή μπλε τυρί. Από 30 € το άτομο.
Osteria Sottoriva
(Via Sottoriva 9, Τ/+39.045.8014323)
Ξύλινοι πάγκοι δίπλα στο ποτάμι, μεγάλη γκάμα κρασιών και έμφαση στη σαμπάνια Krug. Xαλαρή ατμόσφαιρα και πολύ φιλικό περιβάλλον. Προτεινόμενο πιάτο η melanzana al forno.
Trattoria al Pompiere
(Vicolo Regina d' Ungheris 5, Τ/+39.045.8030537)
Γνωστή σε όλη την πόλη για τα πιάτα με βάση το χοιρινό. Misto di funghi και pastisada de caval είναι δύο πιάτα που δεν πρέπει να χάσετε. Aπό 35 € το άτομο.
Ristorante 12 Apostoli
(Corticella S. Marco 3, Τ/+39.045.596999, www.12apostoli.it)
Aγαπημένο μέρος των Ινγκριντ Μπέργκμαν, Μαρίας Κάλλας, Ερνεστ Χέμινγουεϊ και πολλών άλλων διασημοτήτων από το 1750, αποτελεί μια διαφορετική πρόταση. Εξαιρετικό κρασί και φαγητό μέσα σε ένα πλούσιο αρχιτεκτονικά και ιστορικά διάκοσμο. Από 90 €.

ΚΑΦΕ - ΜΠΑΡ

Wine bar Square
(Via Sottoriva 15, Τ/+39.045.597120, www.squareverona.it)
Πρώην κατάστημα design επίπλων, νυν groovie coctail bar. Το χειμώνα, στην υπόγεια σάλα του πραγματοποιούνται live συναυλίες τζαζ. Σημείο αναφοράς της νεολαίας και των πιο ψαγμένων.
Caffe Tubino
(Corso Porta Borsari 15/d, Τ/+39.045.8032296)
O καλύτερος καφές της πόλης. 120 διαφορετικά είδη απ' όλο τον κόσμο. Νοστιμότατα μπριός και γλυκίσματα. Εξαιρετική η ζεστή σοκολάτα.
Μ27Caffe
(Via Mazzini 27/A, Τ/+39.045.8014323)
Μοντέρνο καφέ μπαρ με jazzy ατμόσφαιρα. Δυνατή μπάρα με highlights τα frozen margaritas και τα μη αλκοολούχα κοκτέιλ με βάση το γιαούρτι.

ΑΓΟΡΕΣ

Belle Epoque
(Via Fama 4/c, Τ/+39.045.8006876)
Μπουτίκ με μοναδικά vintage bijoux διαφόρων εποχών, στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Il Tempo
(Via Stella 3/A, Τ/+39.045.8035652)
Εδώ θα βρείτε μεγάλη γκάμα από αντίκες. Οι λάτρεις του είδους θα ανακαλύψουν εξαιρετικά κομμάτια.

www.kathimerini.gr