Μαθαίνουμε Ιταλικά όπου κι αν είμαστε

Ακόμα και αν είστε σε μία απομακρυσμένη περιοχή, μπορείτε να απολαμβάνετε ένα ιδιαίτερο μάθημα. Σε όποιο σημείο της Ελλάδας ή του εξωτερικού και αν βρίσκεστε μπορείτε να κάνετε μάθημα, αρκεί να έχετε έναν υπολογιστή ή tablet με σύνδεση στο internet.

Σύγχρονος τρόπος εκμάθησης με πρωτοποριακές μεθόδους

Πρωτοποριακές μέθοδοι διδασκαλίας, ευχάριστο μάθημα, πολυετής εμπειρία. Έχετε όλο το διδακτικό υλικό στον υπολογιστή σας σε ηλεκτρονική μορφή, αν θέλετε μπορείτε να το εκτυπώσετε, και το έχετε για πάντα μαζί σας.

Ιταλικά στα μέτρα σας

Με τα online μαθήματα δεν πρέπει να προσαρμόζετε το προσωπικό σας πρόγραμμα στις ώρες των μαθημάτων, αλλά το αντίθετο: δημιουργούμε ένα πρόγραμμα για τα μαθήματά μας που να ταιριάζει στον τρόπο ζωής σας.

Μαθαίνουμε εύκολα και ευχάριστα

Τα μαθήματα είναι εύκολα, ευχάριστα και με εξαιρετική αποτελεσματικότητα. Μιλάμε, διαβάζουμε, γράφουμε, καταλαβαίνουμε και αποκτάμε δεξιότητες στα ιταλικά σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη μέθοδο.

Αποκτήστε ένα πτυχίο

Προετοιμαστείτε για τα πτυχία CELI, Diploma, Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωωσομάθειας, ειδικό μάθημα Ιταλικών, Ιταλική Φιλολογία, σπουδές στην Ιταλία και Erasmus.

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Οι ρίζες της Πρωτομαγιάς: από τους αρχαίους Ρωμαίους στους Έλληνες.

Η αλήθεια είναι πως η ιστορία της Πρωτομαγιάς είναι βαθιά χαραγμένη στις ζωές των ανθρώπων πολλούς αιώνες τώρα. Ανεξάρτητα από την Εργατική Πρωτομαγιά η οποία ουσιαστικά αποτελεί την καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου τον Μάη του 1886, η πρώτη μέρα του Μάιου σηματοδοτούσε πάντα την αρχή της Άνοιξης! Τα έθιμα ποικίλουν ανά την υφήλιο, αλλά όπως προαναφέρθηκε το κοινό είναι πως αυτή η μέρα σηματοδοτεί την αρχή της Άνοιξης.

Η Πρωτομαγιά είναι αντιβασκανική και μαγική εορτή, όπως λέει και το όνομα του μήνα στον οποίο από την αρχαιότητα δίνονταν μεταφυσικές ιδιότητες.

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς έχει τις ρίζες του στις παγανιστικές εορτές του παρελθόντος. Η σημασία της ημέρας αυτής για τους αρχαίους λαούς οφείλεται στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην Εαρινή Ισημερία και το Θερινό Ηλιοστάσιο, τοποθετείται δηλαδή στην αρχή της άνοιξης.

Οι πρώτοι εορτασμοί της Πρωτομαγιάς ξεκίνησαν στην προ-χριστιανική Ευρώπη με γιορτές όπως το κέλτικο Μπελτέιν και την εωσφορική γιορτή της Νύχτας του Walpurgis στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Όμως με την άφιξη του χριστιανισμού στην Ευρώπη, πολλές από αυτές τις γιορτές απαγορεύτηκαν ή έλαβαν χριστιανικό χαρακτήρα. Έτσι, ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς έχασε το αρχικό του νόημα.

Παραδόσεις και έθιμα:

Καταρχάς το βασικότερο και το πιο γνωστό έθιμο είναι η πρωτομαγιάτικη έξοδος για "να πιάσουμε το Μάη". Οι άνθρωποι ξεχύνονται στην ύπαιθρο χορεύοντας και τραγουδώντας και μαζεύουν λουλούδια για να φτιάξουν όμορφες ανθοδέσμες από αγριολούλουδα ή να πλέξουν στεφάνια, τα οποία στη συνέχεια κρεμάνε σε μια εμφανή θέση του σπιτιού, συνήθως στην πόρτα εισόδου.

Περνώντας στους αρχαίους μας πρόγονους, η Πρωτομαγιά ήταν μέρα της αναγέννησης της φύσης, της ζωής και του έρωτα αλλά και ημέρα ανάστασης των νεκρών. Επίσης θεωρούνταν και ημέρα της μαχητικότητας, της μαγείας και του πολέμου. Εορταζόταν με έντονες εορτές όπως η έξοδος των ανθρώπων στην ύπαιθρο με συνοδεία χορών και τραγουδιών και το μάζεμα λουλουδιών για να πλεχτούν στεφάνια. Κατά την ημέρα εκείνη έβγαινε η βασίλισσα του Μαΐου και στα δρώμενα της ημέρας περιλαμβανόταν μια λατρευτική πομπή προς τιμήν του Ηλίου και των Ωρών (= Εποχών). Στην πομπή περιφερόταν ένα πράσινο κλαδί που μόλις είχε πετάξει φύλλα. Το τύλιγαν με ταινίες και πάνω του κρεμούσαν σύκα, διάφορα ψωμάκια και μικρά φλασκιά γεμάτα κρασί, λάδι και μέλι.

Στους Ρωμαίους συναντάμε τη θεά Φλώρα (ή Χλωρίδα). Η θεά της Άνοιξης έκανε τα λουλούδια να ανθίζουν και τους αγρούς να καρποφορούν. Στην αρχή του Μαΐου διοργάνωναν τα Φλωράλια, γιορτή προς τιμήν της Θεάς, που χάριζε στους ανθρώπους και στη φύση την άνθηση, την νιότη και τον έρωτα. Ο Μάιος ήταν ο τρίτος μήνας του Ρωμαϊκού Ημερολογίου, αντίστοιχος προς τον Θαργηλιώνα του Αττικού Ημερολογίου. Πήρε το όνομά του από τη Μαία (μητέρα του Ερμή) στην οποία προσφέρονταν θυσίες την πρώτη του μήνα. Παράλληλα, την ίδια μέρα, τιμούσαν και τηνύμφη Ηγερία με γιορτές που γίνονταν στη Ρώμη, σε άλσος που έφερε το όνομά της. Επίσης, από τις 28 Απριλίου ως τις 2 Μαΐου γιόρταζαν και τη Φλώρα, τη θεά της βλάστησης. Η Πρωτομαγιά είναι λοιπόν κατάλοιπο των εθίμων των προχριστιανικών χρόνων.

Η μεγάλη αυτή γιορτή - γιορτή της αγάπης αλλά και του πολέμου είχε άμεση σχέση με τις κλιματολογικές συνθήκες της Ατλαντικής και Βόρειας Ευρώπης, όπου δεν υπάρχουν ενδιάμεσες εποχές. Από το μακρύ, κρύο και γκρίζο χειμώνα, περνούσαν στους φωτεινούς μήνες και στο γλυκό ανοιξιάτικο καιρό.

Περνώντας στην Ελλάδα δρώμενο της Πρωτομαγιάς στη χώρα κατά τα νεότερα χρόνια ήταν η ανάσταση του Μαγιόπουλου. Ένας έφηβος ξάπλωνε στα χόρτα μέσα στο δάσος και παρίστανε τον πεθαμένο Διόνυσο. Παράλληλα οι κοπέλες τον στόλιζαν με άνθη και κλαδάκια και του τραγουδούσαν τον κομμό, το θρήνο και τον οδυρμό, μέχρι που να «αναστηθεί» και μαζί με αυτόν όλη η φύση και η πλάση.

Στην Κοζάνη συνηθίζεται, τα χαράματα της Πρωτομαγιάς, όλα τα κορίτσια του χωριού να ντύνονται με τοπικές παραδοσιακές φορεσιές, να βγαίνουν έξω από το χωριό, να μαζεύουν λουλούδια και φτιάχνουν στεφάνια. Τρίβουν τα μάγουλά τους με παπαρούνες για να κοκκινίσουν και δένουν στο κεφάλι ή στη μέση χλωρή βρίζα για να μην πονούν. Στη συνέχεια χορεύουν και τραγουδούν παλαιά δημοτικά τραγούδια που αναφέρονται στο Μάη και αργότερα, μέσα στο πρωινό, κατεβαίνουν στην πλατεία του χωριού όπου και χορεύουν κρατώντας λουλούδια .

Στα Κλήδονα, την παραμονή της πρωτομαγιάς τα κορίτσια του χωριού μαζεύουν κλύδωνα (είδος λουλουδιού) και άλλα λουλούδια και τα βάζουν μέσα σε μια στάμνα. Στη συνέχεια, κάνουν το γύρο του χωριού κρατώντας την και τραγουδώντας. Έπειτα, μαζεύονται στην πλατεία του χωριού και χορεύουν γύρω από την καλύβα, την οποία έφτιαξαν την ίδια ημέρα τα αγόρια του χωριού. Όταν τελειώσουν το χορό, κρύβουν τη στάμνα με τα λουλούδια από τα αγόρια και εκείνα ψάχνουν να τη βρουν. Το επόμενο βράδυ, τα κορίτσια με τη στάμνα γεμάτη λουλούδια γυρίζουν στους δρόμους του χωριού τραγουδώντας για τελευταία φορά σήμερα. Τέλος, μαζεύονται στην πλατεία όπου φανερώνουν τη στάμνα και βγάζουν από μέσα τα λουλούδια, ευχόμενες για την καλή τους τύχη. Στη συνέχεια, θα κάψουν την καλύβα και γύρω από αυτή θα στηθεί χορός από τα κορίτσια και τα αγόρια.

Στην Σκόπελο, τέτοια μέρα οι νύφες πλέκουν στεφάνια από λουλούδια και τα χαρίζουν στις πεθερές τους. Το στεφάνι πρέπει να έχει οπωσδήποτε μια μεγάλη κορδέλα, που την δένουν φιόγκο και στερεώνουν επάνω του ένα χρυσό νόμισμα. Το δώρο αυτό συνοδεύεται με καλαθάκι γεμάτο κουλουράκια και την απαραίτητη κανάτα, που περιέχει γάλα και καφέ.

Ωστόσο ο Μάιος θεωρείται από το λαό μας ακατάλληλος μήνας για την τέλεση γάμων. Έθιμο που ξεκινάει από τους ρωμαϊκούς χρόνους που αυτό το μήνα γιόρταζαν τα «Λεμούρια» μια γιορτή προς τιμή των νεκρών.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Μαθαίνουμε ιταλικά και κερδίζουμε χρόνο.


Με τα online μαθήματα δεν χρειάζεται να πάτε σε κάποιον άλλο χώρο διδασκαλίας, στο φροντιστήριο, ας πούμε, ή στο σπίτι του καθηγητή. Η "τάξη" μας είναι ο υπολογιστής μας και είμαστε σε ζωντανή σύνδεση με τον καθηγητή μας, σα να ήταν δίπλα μας. Ούτε χρειάζεται να ετοιμαστείτε εσείς και να προετοιμάστε τον δικό σας χώρο για να έρθει ο καθηγητής σε εσάς. Ο χρόνος που θέλουμε για να ετοιμαστούμε και να μετακινηθούμε είναι πολύτιμος. Είναι μεγάλο όφελος το να μπορείτε να κάνετε το μάθημα στο σπίτι, φορώντας π.χ. τις πιτζάμες σας. 

Κάνετε μάθημα όπως είστε, το μόνο που χρειάζεστε είναι ο υπολογιστής σας!

Η διδακτική ώρα είναι 60 λεπτά ακριβώς, όχι 50λεπτα ή 45λεπτα, δεν χάνουμε χρόνο από το μάθημά μας. Επιλέγετε εσείς την διάρκεια του μαθήματος: μπορεί να θέλετε να κάνετε μάθημα μισής ώρας ή για μιάμιση ώρα, για παράδειγμα. Το ωράριό μας είναι εύλικτο και μπορούμε να το αναπροσαρμόζουμε στο δικό σας πρόγραμμα.  

Όσοι δεν έχετε καθόλου χρόνο για μελέτη στο σπίτι, μπορείτε να επιλέξετε τη μέθοδο No homework. Είναι ένας ευχάριστος τρόπος για να μάθετε να μιλάτε, να γράφετε και να καταλαβαίνετε τα ιταλικά χωρίς εργασίες και διάβασμα στο σπίτι, αφού όλη η διαδικασία της εκμάθησης και της αξιολόγησης γίνεται κατά την διάρκεια του μαθήματος.

Δοκιμάστε ένα μάθημα δωρεάν και δείτε το στην πράξη!
Απλά στείλτε μου ένα e-mail στο info@italianonline.gr για να κανονίσουμε την ημέρα και την ώρα. 


Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Curiosità sulla Pasqua


L'UOVO di cioccolata regalato in occasione della Pasqua è sicuramente l'immagine che maggiormente ricorre nell'evento pasquale. Già presso popolazioni e civiltà antiche l'uovo era considerato simbolo di eternità, di nuova vita, di rinascita, e proprio con questo significato venne a far parte della tradizione cristiana richiamando alla risurrezione di cristo, al Figlio di Dio che ha vinto le tenebre della morte ed ha riscattato l'intera umanità dal peccato introducendoci alla vita eterna.

Tra i diversi richiami pasquali che fanno bella mostra di sé nelle vetrine dei negozi compare anche un simpatico CONIGLIETTO che porta delle uova. La sua presenza non è casuale ma si richiama alla lepre che sin dai primi tempi del cristianesimo era presa a simbolo di Cristo. Come Gesù stesso aveva detto di sé: "Le volpi hanno una tana e gli uccelli un nido, ma il Figlio dell'uomo non ha un posto dove poter riposare" (Lc 9,58), così anche la lepre non ha tane né case, è un animale gentile che simboleggia la nuova vita che ritorna ogni promavera.
Inoltre, la lepre, con la caratteristica del suo manto che cambia colore secondo la stagione, venne indicata da sant'Ambrogio come simbolo della risurrezione.

E' consuetudine nel periodo pasquale regalare la COLOMBA, un dolce la cui forma ricorda quella di una colomba con ali distese. La colomba richiama all'episodio del diluvio universale descritto nella Genesi (Gn 8,10-11), allorché ritornò da Noeè tenendo nel becco un ramoscello di ulivo, un messaggio di pace: il castigo divino concluso, le acque del diluvio si stanno ritirando, inizia un'epoca nuova per l'umanità intera. La colomba diventa quindi simbolo della pace, e nel periodo pasquale questa simbologia richiama alla pace portata da Gesù, il "Principe della Pace", che con il suo sacrificio ha riconciliato l'uomo a Dio, suo Padre.

Con il termine PASQUETTA si indica, popolarmente, il primo lunedì dopo la domenica di Pasqua (propriamente chiamato: Lunedì dell'Angelo). Con questa festa si vuole ricordare l'apparizione di Gesù risorto ai due discepoli in cammino verso il villaggio di Emmaus, a pochi chilometri da Gerusalemme. E' consuetudine tra i cristiani, proprio per ricordare il viaggio dei due discepoli, di trascorrere questa giornata con una passeggiata "fuori le mura": una "scampagnata" fuori città.

Πασχαλινά έθιμα της Κάτω Ιταλίας


Τη Μεγάλη Εβδομάδα μια μεγάλη σιωπή πένθους επικρατούσε παντού. Οι γυναίκες φορούσαν μαύρα και με το κεφάλι σκεπασμένο πήγαιναν στην εκκλησία, που ήταν γεμάτη από τη μυρουδιά του λιβανιού και κεριά αναμμένα. Τα παραθυρόφυλλα ήταν κλειστά και πουθενά δεν ακούγονταν τραγούδια. Στα πιο παλιά χρόνια στην Καλαβρία τη Μ. Τετάρτη γινόταν στους δρόμους η αναπαράσταση του δρόμου του Χριστού προς το Γολγοθά. Ένας άνθρωπος φορτωνόταν το Σταυρό, άλλοι έκαναν τους στρατιώτες, που τον χτυπούσαν και τον περιγελούσαν, άλλοι τους ευσεβείς, που τον συμπονούσαν, κάνοντας έτσι ζωντανό το μαρτύριο του Χριστού στις ψυχές των απλοϊκών Χριστιανών. Πολλοί θυμούνται ακόμα τη συγκίνηση που κυρίευε τους θεατές της φοβερής αυτής αναπαράστασης. Όμως τώρα οι άνθρωποι αγωνίζονται καθημερινά στα χωραφάκια τους και στις δουλειές τους γενικά και νομίζουν πως είναι περιττή η αναπαράσταση εκείνη, αφού ο καθένας τους ζει το δικό του μαρτύριο για να επιβιώσει.

Οι γυναίκες μαζεύουν από τις φωλιές τα φρέσκα αυγά και φτιάχνουν τις Πασχαλιάτιες κουλούρες, το αρχαίον «κουλούριον», τις «κουντούρες» όπως τις λένε εκεί ή η «αυγκούντε» (αυγούλες), γιατί τις στολίζουν με αυγά άψητα, που ψήνονται στο φούρνο μαζί μ' αυτές. Φτιάχνουν διάφορα σχέδια με ζυμάρι από φίνο αλεύρι, αυγά, γάλα, αρώματα και ζάχαρι. Φτιάχνουν ακόμα και κουλουράκια μικρά πλεγμένα γύρω από ένα αυγό, τα «κουντουράτσια». Οι κουλούρες συμβολίζουν τη γονιμότητα, όπως και τ' αυγά, που πρέπει να είναι μονά τον αριθμό. Ο μονός αριθμός είναι γούρικος, όπως λέει και ο Βιργίλιος στην Αινειάδα. Αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο αν σκεφθεί κανείς πως αυτοί οι Έλληνες οι βουνήσιοι είναι απόγονοι του Πυθαγόρα και των μαθητών του, αφού ο Κρότων, που έζησε ο Πυθαγόρας και έφτιαξε τη φιλοσοφική σχολή του, που στήλωσε με τα διδάγματα της πολλές γενηές αργότερα, είναι στο έδαφος της Καλάμπριας, της Μ. Ελλάδος. Ο Κρότωνας εξ άλλου εξουσίαζε έδαφος τέσσερες φορές μεγαλύτερο από την Αττική και σ' αυτό ανήκαν το Μεταπόντιο, οι Λοκροί, το Ρήγιο και ακόμα η Ζάγκλη της Σικελίας. Φτιάχνουν πολλές αυγκούντες και τις χαρίζουν σε συγγενείς, φίλους και όσους τους επισκέπτονται. Την πιο καλοφτιαγμένη αγκούντα τη χαρίζουν στη πεθερά και τη στολίζουν με τόσα αυγά όσα παιδιά, νύφες και εγγόνια έχει. Τα παλαιότερα χρόνια έβαφαν τ' αυγά κόκκινα, σήμερα όμως τα βάζουν άσπρα και μερικοί ανοιχτοκόκκινα, που τα βάφουν με τα χρώματα που βάφουν τα νήματα τους. Τώρα οι γονείς μαζί με τα Πασχαλιάτικα καινούργια ρούχα που αγοράζουν στα παιδιά τους, πήραν τη συνήθεια να τους φέρνουν από την πόλη μεγάλα σοκολατένια αυγά ντυμένα με κόκκινο ασημόχαρτο. Οι νοικοκυρές στολίζουν τα σπίτια τους αφού τα καθαρίσουν και τα φρεσκοβάψουν για να είναι όμορφα και γιορτερά την Πασχαλιά. Στον παλιό καιρό άπλωναν στα μπαλκόνια τα πιο ωραία υφαντά για στολίδια.

Τη Μ. Πέμπτη στην Καλαβρία γινόταν στο παρελθόν και αναπαράσταση του νιπτήρος, όπου ο εφημέριος έπλενε τα πόδια 12 φτωχών ντυμένων με άσπρα «ιμάτια» τα σφούγγιζε και τα φιλούσε σ' ένδειξη αγάπης και ταπεινοφροσύνης χριστιανικής. Στην εκκλησία στολίζουν τον τάφο του Χριστού με φώτα και δοχεία γεμάτα από βλαστάρια νεοφύτευτων δημητριακών, στάρι, ροβύθια, κόλυβα, που είχαν από πριν ετοιμάσει. Η συνήθεια αυτή να φυτεύουν σπόρους σε αγγεία τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πρέπει ν' αναζητηθεί στη νηπιακή ηλικία του ανθρώπου, τότε που ανάμεσα στον άνθρωπο, τα φυτά και τα ζώα και τα ορυκτά ακόμα υπήρχε ένας αόρατος μυστικός παράγοντας που τα έδενε, γι' αυτό κι εκεί λένε πως αυτό το έθιμο είχε συμβολική αξία. Τώρα είναι μια συνήθεια παραδοσιακή ευοίωνη και θάλεγα παράμεινε όχι πια από πίστη αλλά από σεβασμό στο παρελθόν. Το Πάσχα είναι άνοιξη και η βλαστική επίδραση των νιόφυτων βλαστών είναι μια ευχή που περνάει στους ανθρώπους που τα προσφέρουν στον τάφο, που ετοιμάζεται να δεχτεί το σώμα του Χριστού. Το έθιμο αυτό έτσι μας δίνει τη δυνατότητα να ρίξουμε φως στη σκοτεινή ρίζα των λαϊκών παραδόσεων, όπως αυτές εκφράστηκαν ομαδικά κατά καιρούς στο σύνολο του λαού, οδηγώντας μας και στο άλλο σχετικό έθιμο να επισκέπτονται τους τάφους των νεκρών οι Έλληνες τόσο της Καλαβρίας όσο και του Σαλέντο το απόγευμα της Μ. Πέμπτης.

Πλένουν και καθαρίζουν από τ' αγριόχορτα κάθε τάφο κι ακουμπούν πάνω σ' αυτόν πιάτα με κόλυβα, όπως θυμούνται μερικοί παλιοί ακόμα, σπόρια, ή σπερνά όπως τα λένε οι νεώτεροι. Επιβλητική εικόνα με την αντίθεση της κρύας πέτρας του τάφου και των νέων βλαστών από κάθε είδους σπόρο, τα λουλούδια και τα κεριά, ένα παράξενο σμίξιμο της λατρείας της Περσεφόνης και Δήμητρας με το θρήνο το Χριστιανικό για το θείο δράμα, που οδήγησε στον Άδη και το φως του κόσμου. Η λαϊκή φαντασία σμίγει με την χριστιανική φλόγα που σα νιόβγαλτο βλαστάρι καίει στις καρδιές. Η συνήθεια αυτή είναι διαδομένη σ' όλη την Καλάμπρια, ίσως και σ' όλο το Μεσογειακό χώρο, γιατί όλοι οι λαογράφοι τη συνδέουν με τον ερχομό και το καλωσόρισμα στην άνοιξη, στη νέα χαρούμενη εποχή. Είναι μαζί το ξαναγύρισμα της χθόνιας Περσεφόνης για να παρηγορήσει τη μάννα της, γι' αυτό και σε πολλούς από τους πίνακες των Λοκρών, εικονίζεται ο Πλούτωνας με την Περσεφόνη να κρατούν άνθη στα χέρια και βλαστούς από φυτά, δώρα για τους γάμους τους, αφθονία στη βλάστηση, που έφερε η ένωση του χθόνιου αυτού Θεού με την κόρη της Δήμητρας, Θεάς της βλάστησης, της νέας γενηάς, που τόσο λατρεύτηκε στα μέρη εκείνα.

Εξ άλλου δίνουν κάποια έννοια μαντική ανάμεσα στα φυτά που σπέρνουν και στον άνθρωπο που τα προσφέρει κρίνοντας από το αποτέλεσμα, τη βλάστηση και την ανάπτυξη του φυτού και τη δική του. Κι αυτό είναι κατάλοιπο από τα χρόνια που έζησαν εκεί φιλόσοφοι, που δίδαξαν τη μετεμψύχωση, το πέρασμα της ζωής από το ένα σώμα στ' άλλο, από τα φυτά στον άνθρωπο, στα ζώα κ.λ.π. Το ίδιο συμβολικά το βλάστημα των μικρών φυτών της προσφοράς θα πέρναγε στη γενική βλάστηση των αγρών τους στη μικρή τους περιουσία, όπως και στην προκοπή των παιδιών τους. Μια κίνηση απλή, μια ενέργεια λειτουργική με χαρακτήρα οιωνού, που γινόταν από ένστικτο στα παλιά χρόνια, έγινε σιγά σιγά παράδοση λαϊκή, που πήρε και χαρακτήρα μαντικό για όλη την οικογένεια. Αν οι σπόροι στα βάζα βλάσταιναν και κρατιόνταν ζωηροί θα είχε και όλη η οικογένεια υγεία, ευτυχία και πλούτη. Αν αντίθετα οι σπόροι δεν βλάσταιναν ή τα βλαστάρια μαραίνονταν ή κιτρίνιζαν, αυτό σήμαινε πως και για την οικογένεια δεν ήταν καλό σημάδι, τα φτερά της δυστυχίας, γρήγορα θ' άγγιζαν τα μέλη της. Τον τάφο του Χριστού φυλάνε γυναίκες ντυμένες στα μαύρα, που ψέλνουν συνέχεια σα να μοιρολογούν το νεκρό. Η εκκλησία είναι βυθισμένη στο πένθος με μαύρες κορδέλλες και στα παλιά έδεναν ακόμα και τις καμπάνες για να μη ξαναχτυπήσουν ως την ώρα της Ανάστασης. Αντί γι' αυτές χτύπαγαν σε πένθιμο ρυθμό ένα ξύλο, το τρόκανο, που ήταν σα κουτί, που αντηχούσε ρυθμικά κάθε τόσο, τρεις φορές και δεν άφηναν τα παιδιά να παίζουν. Δεν έκαναν καμμιά δουλειά που είχε σχέση με μέταλλα και καρφιά, για να μην ξανακαρφώσουν κι εκείνοι το Χριστό. Στα μέρη που υπήρχαν πολλές εκκλησίες συνήθιζαν να τις επισκέπτονται τουλάχιστον επτά φορές. Αν υπήρχε μόνο μία εκκλησία, έμπαιναν κι έβγαιναν σ' αυτή επτά φορές ή σ' ένα μονό αριθμό.

Στα μέρη που η μαγεία είχε κάποια θέση ακόμα στη ζωή των ανθρώπων στην Καλαβρία, την ημέρα αυτή διάλεγαν οι μάγισσες για να κάνουν τα ξόρκια τους, να φτιάξουν τα στιχάκια τους, γιατί έτσι δεν θάχαναν τη μαγική τους δύναμη. Μέσα στην εκκλησία, στα πολύ παλιά χρόνια τοποθετούσαν καρφιά, σφυριά, καλάμια, αγκάθια κι ένα κόκκινο ύφασμα για να θυμίζουν στα μάτια των απλοϊκών χωρικών το σταυρικό θάνατο του Χριστού. Οι νοικοκυρές στα σπίτια δεν έκαναν καμμιά δουλειά συμμετέχοντας στο θρήνο της Παναγίας για τον άδικο χαμό του γυιού της και ακόμα δεν μαγείρευαν ούτε έστρωναν τραπέζι. Το ίδιο κάνουν ακόμα μόνο τη Μ. Παρασκευή, που είναι η πιο μεγάλη μέρα πένθους και νηστείας. Τρώνε ωμά λάχανα με ξύδι, πρικόχορτα, και δεν κάθονται να φάνε μαγειρεμένο φαγητό σ' ένδειξη πένθους. Στην Καλαβρία, που ακόμα η παράδοση είναι πιο ζωντανή, σε μερικά σπίτια Ελληνικά δεν σκουπίζουν, δεν στρώνουν τα κρεββάτια κι ούτε χτενίζονται ακόμα. Λένε μάλιστα πως αυτό γίνεται γιατί η Παναγία, όταν αναζήταγε το γυιό της, στάθηκε σ' ένα σπίτι και ζήτησε να πιεί νερό. Η γυναίκα εκεί χτενιζόταν και δεν της έδωσε κάνοντας έτσι την Παναγία να την καταραστεί αυτή τη μέρα να μη ξαναχτενιστεί, παρά να φτιάχνει μόνο ψωμί. Γι' αυτό φτιάχνουν ψωμί και γλυκά για το Πάσχα. Την ημέρα αυτή σήμερα ακολουθούν το καθολικό δόγμα και με τη «Via Crucis» δηλ. την σταυρική οδό, ακολουθούν το μαρτυρικό ανέβασμα του Χριστού στο Γολγοθά. Παρ' όλ' αυτά όμως ανάμεσα στη λειτουργία της δυτικής εκκλησίας που ανήκουν, ψέλνουν ύμνους από τα Πάθη στα Ελληνικά, όπως τους έμαθε η γιαγιά τους. Και ακούγεται ψιθυριστά μια διαλεκτική συμφωνία ανάμεσα στο Χριστό και το Σταυρό, σύμβολο του μαρτυρικού του θανάτου. Το ίδιο και στο Σαλέντο. Τη δραματική αυτή αναπαράσταση των Παθών συνοδεύουν οι 75 στροφές από την Πασσιούνα στα Ελληνικά, που περιγράφουν όλη την πορεία, τη σκληράδα των φρουρών, τους εμπαιγμούς και τον πόνο της Μητέρας, που ακολουθεί με τις άλλες Μαρίες.

Στην εκκλησία ακούγεται στα λατινικά από τον παπά το «Stabat mater» ενώ ακολουθείται από τα Ελληνικά, όπως έμαθαν τελευταία να το λένε, όπως γινόταν στα παλιά την ώρα της Αποκαθήλωσης. Μεταφέρω τους στίχους όπως βρέθηκαν γραμμένοι από τον μεγάλο Ιταλό φιλόλογο του περασμένου αιώνα, γιατί σήμερα έχουν διασκευαστεί από τους νέους:

Βρέση ε μάνα πονημένη            Στεκόταν η μάννα πονεμένη
στο Σταυρό ετσηκωμένη           αγκαλιάζοντας το Σταυρό
απού κρέμαζε ο παιντί               που κρεμόταν το παιδί
Τη φσυχή τη μαραμένη              την ψυχή της δυστυχισμένης
πρική τόσο τσε καμμένη            πικραμένη και δοκιμασμένη
τη τραπάνιζε ο σπασί                  την διαπέρναγε το σπαθί
Πόσου πόνου τσε φωτία             πόσους πόνους και πίκρα
ηγκουε έ μάνα ες τη καρντία      ένιωθε η μάννα στην καρδιά
γιο παιντάτσι μανεχό                   για το μοναχογυιό
Πόσα ντάμια έ σβεντουράτα       πόσα δάκρυα η δυστυχισμένη
πήρτε ρίφτοντα ες τη στράντα     έφευγε ρίχνοντας στο δρόμο
ρις κάου ες το Σταυρό...              ως κάτω από το Σταυρό...



Οι νέοι σήμερα εκτός του ότι μετέτρεψαν το τραγούδι σε τετράστιχα, πρόσθεσαν κι αυτούς τους στίχους:

Τις εν άντρε τι έν κλαίει               Ποιος άνθρωπος δεν κλαίει
κανονόντα το Κριστό                   βλέποντας το Χριστό
τσ' ίττη μάννα πονημένη              κι αυτή τη πονεμένη μάννα
μπρατσωμένη στο Σταυρό           ν' αγκαλιάζει το Σταυρό
Αγια μάννα, πάντα Αγια               Άγια μάννα, πάντα Άγια
να μη φανήστου πλέο πρική         να μη πικραίνεσαι πια
τσε με σέ να κλάφσω πάντα         και μαζί σου να κλαίω πάντα
πόσον έκλαφσε ό παιντί               όσο έκλαψες το παιδί.
Σού Κριστέ μου μόττες έρκεσαι  Συ Χριστέ μου όταν έρθεις
να μας κούσει όλους εττού          να μας ακούσεις όλους εδώ
για τη μάννα σου φσεφώρισο       για χάρη της μάννας σου συχώρεσε
όλους όλους ου Χριστιανού         όλους, όλους τους Χριστιανούς.

Το Μ. Σάββατο το βράδι οι Έλληνες της Καλαβρίας ανάβουν φωτιές από κάρβουνα, ανθρακιές όπως τις λένε, έξω από τα σπίτια τους ή τις πλατείες και θερμαίνονται σ' ανάμνηση των μαθητών που θερμαίνονταν σ' ανθρακιά μακριά από τα μαρτύρια του Χριστού για τον φόβο των Ιουδαίων, όπως λέει το Ευαγγέλιο.

Την Κυριακή το πρωί ακούγονται χαρούμενα οι καμπάνες στα φαράγγια ως πέρα στο Ιόνιο καλώντας όλους τους Χριστιανούς στην εκκλησία για να χαρούν την Ανάσταση του Χριστού, την Πασκαλία, όπως λένε εκεί. Μετά το χαρούμενο μήνυμα όλοι αγκαλιάζονται και δίνουν το φιλί της αγάπης λέγοντας: Χριστός Ανέστη και ο άλλος απαντάει: «Εναι αλήα» δηλ. «είναι αλήθεια», αληθώς ανέστη, όπως λέμε στην Ελλάδα.

Μια αγαλλίαση είναι απλωμένη στα πρόσωπα όλων και τα παιδιά τρώνε χαρούμενα τα κουντουράτσια, που είχαν πάρει μαζί τους στην εκκλησία. Στο Γκαλλιτσανό μου είπαν όλοι πως στα παλιά τα χρόνια έβαφαν όλοι κόκκινα αυγά και τάπαιρναν μαζί τους στην εκκλησία και τα τσούγκριζαν μόλις τέλειωνε. Γι' αυτό το 1975, που γιόρτασα μαζί τους το Πάσχα, έβαψαν πάλι κόκκινα τ' αυγά για να με τιμήσουν και τα πήραν τα παιδιά στην εκκλησία για να μου δείξουν το παλιό έθιμο. «Έτσι ήταν ένα βιάτζιο» μου είπαν δηλ. μια φορά. Οι άντρες γυναίκες και παιδιά πηγαίνουν όλοι στην εκκλησία. Μετά οι άντρες μένουν στην πλατεία και κουβεντιάζουν, ενώ οι γυναίκες πηγαίνουν στα σπίτια των συγγενών και φίλων, που τους προσφέρουν αυγά, πάντα μονά τον αριθμό, αυγούντες και κρασί. Οι κουμπάρες κάνουν δώρα στα βαφτιστήρια τους, οι αρραβωνιαστικές στο διαλεχτό τους δίνουν μια ειδικά φτιαγμένη αυγούντα. Κουλούρες προσφέρουν ακόμα στις οικογένειες που έχουν πένθος πρόσφατο. Σε πολλά μέρη βάζουν νερό από τη βρύση σ' ένα καινούργιο σκεύος και αφού τ' αφήσουν να λειτουργηθεί κοντά στον τάφο του Χριστού μετά την Ανάσταση το παίρνουν στο σπίτι τους σαν Άγιο νερό για να ξεματιάζουν.

Το μεσημέρι συγκεντρώνονται οι συγγενείς στο σπίτι του πατέρα ή του μεγάλου αδελφού ή και άλλες φιλικές οικογένειες μαζί και τρώνε το παραδοσιακό ριφάτσι ή το χιουμέρι. Πολλοί ψήνουν την αίγα στα κλήματα ή στη σούβλα. «Ελάτε να φάγωμε ένα μόρτσο (κομμάτι) αρνί στο σουβλί» μου είπε ο αξέχαστος Έλληνας Σαλβατόρε Τζαβεττιέρι και νόμισα πως βρισκόμουν σε κάποιο χωριό της Ρούμελης. Κι ένας άλλος «ελάτε ώντε, έχομε να κάμωμε λίγκο κρέα στο σουβλί». Το μεσημέρι τρώνε και τη μεγάλη κουντούρα (το όνομα αυτό έμεινε μέχρι σήμερα και στην υπόλοιπη μη Ελληνόφωνη Καλαβρία) του σπιτιού σα γλύκισμα και τραγουδούν παραδοσιακά μακρόσυρτα τραγούδια όλοι μαζί του τραπεζιού. Το απόγευμα και το βράδι χορεύουν ταραντέλλες και πίτσικα πίτσικα στο Σαλέντο. Το Πάσχα είναι για όλους μια χαρούμενη γιορτή, πιό πολύ όμως για τους αρραβωνιασμένους. Κρατιούνται από το χέρι, χορεύουν και μιλούν μια γλώσσα δική τους, που εκφράζεται με τα μάτια και με τον αριθμό των αυγών, που έβαλε ο καθένας στην κουλούρα που πρόσφερε. Έξη αυγά π.χ. σημαίνει «είμαι κοντά σου», επτά σημαίνει «κάθησε κοντά μου», οκτώ σημαίνει «νάσαι ανθηρή σαν τη μέντα στον κήπο» και άλλα. Μου είπαν πως στα παλαιότερα χρόνια είχαν κι ένα Πασχαλιάτικο δρώμενο, που συμβόλιζε το τέλος της Σαρακοστής και τη σίγουρη πια γιορταστική παρουσία της άνοιξης, που το αναφέρει μόνο ο λαογράφος Σατριάνι αλλά κανείς δεν το θυμάται και περιορίζεται στο χορό και το τραγούδι.

Η δεύτερη ημέρα του Πάσχα είναι ημέρα γιορτής για τους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας αφιερωμένη στην Παναγία και τη λένε Πασκουέττα ή Πασκούνι. Τη γιορτάζουν και σήμερα ακόμα στην εξοχή δηλ. έξω από τα σπίτια τους. Αυτό γίνεται σ' ανάμνηση των βυζαντινών χρόνων, που όλοι μαζί, τα τσούρμα," όπως έλεγαν τις συντροφιές, πήγαιναν στα βυζαντινά μοναστήρια τα γειτονικά τ' αφιερωμένα στην Παναγία, και έτρωγαν και γλεντούσαν ενώ ταυτόχρονα σε κάθε μέρος γινόταν και εμποροζωοπανήγυρη. Μετά τη λειτουργία και αφού αντάλλασσαν τις ευχές τους, πούλαγαν τα ζώα τους και τα διάφορα προϊόντα τους και μετά γλένταγαν ευχαριστημένοι όλοι μαζί, όπως στα χρόνια της Μ. Ελλάδος, όταν έκαναν συμπόσια για να τιμήσουν την Ήρα, τη Δήμητρα, την Περσεφόνη. Στην Καλάμπρια ανεβαίνουν στο οροπέδιο της Σκάφης, όπως το λένε εκεί, πίσω από το Γκαλλιτσανό, στην Καμπία. Εκεί στα χρόνια τα βυζαντινά ήταν μοναστήρι της Παναγίας «Λα Μαντοννα ντεϊ Γκρέτσι» "La Madonna dei Greci".

Στην Πατρούνα της Γκρετσία    Στην Παναγιά της Ελλάδας
πάου με ποντύ ακρίβεια            πάνε με πολλή πίστη
χωρίτζονται μα κομπανία          φεύγουν με συντροφιά
να πάου στην Πατρούνα ισμία   να πάνε στην Παναγιά μαζί
Οι Γκανιτσανέζοι στες οσσία    Οι Γκαλλιτσανέζοι στα βουνά
πάου πάου όλοι ισμία                πάνε, πάνε όλοι μαζί.


Πηγαίνουν ακόμα εκεί σήμερα συντροφιασμένοι, παρέες παρέες, τα τσούρμα λένε ακόμα, με τα φαγητά τους, τα ψημένα κρέατα και τες αυγκούντε, για να γλεντήσουν «όλοι ισμία». Μερικοί πηγαίνουν πριν ακόμα φέξει ή από το βράδυ για να ψήσουν την αίγα με τον περίεργο παραδοσιακό τους τρόπο. Ανοίγουν ένα λάκκο και καίνε ξύλα. Κόβουν τη γίδα ή το κατσίκι κομμάτια και το βάζουν με αλάτι, πολύ πιπέρι και ρήγανι μέσα στο δέρμα της γίδας, που μετά το ράβουν καλά για να μη χαθούν τα υγρά. Έτσι το βάζουν στο λάκκο και το σκεπάζουν με το χώμα αφήνοντας το να ψηθεί σιγά σιγά κάτω από τα κάρβουνα, μέσα στο πυρακτωμένο χώμα. Εκεί κάπου κοντά, πάνω σε πυρωμένα κεραμίδια ή μεγάλες πέτρες ακολουθώντας μια πελασγική παλιά συνήθεια, ψήνουν και το ψωμί τους στη γάστρα. Η τσαμπούνα στέλνει τους ήχους της μαζί με τα χαρούμενα τραγούδια των νέων πέρα στα φαράγγια του Ασπρομόντε ως τη Μεσόγειο και ο παραδοσιακός αυτός λαός μέσα σ' αυτή την ειδυλλιακή μοναξιά, που ξεκουράζει αλλά και απογοητεύει, ανάμεσα στις βουνοκορφές, που γειτονεύουν με τον ουρανό, ξαναζεί μνήμες παλιές, που καίνε μέσα του και τον κρατούν δεμένο στη γή του, που δεν εγκαταλείπει και δεν την αλλάζει με τίποτα κι όταν ξενιτεύεται ακόμα.

Στο Σαλέντο, τη Δευτέρα του Πάσχα ακολουθούν την ίδια συνήθεια και πηγαίνουν έξω από τις πόλεις στα ερειπωμένα μοναστήρια ή τα μενχίρ. Στην Καλημέρα ειδικά, τη Δευτέρα του Πάσχα οι κάτοικοι βγαίνουν ομαδικά σε μια περιοχή, που τη λένε «Σαν Βίτο». Εκεί είναι ένα μεγάλο μενχίρ παλιό, με μια μεγάλη τρύπα στην πανάρχαια πέτρα του. Ο καθένας, είτε άντρας είτε γυναίκα πρέπει να περάσει μέσα απ' αυτή την τρύπα στην πέτρα σ' αυτό το μεγάλιθο τον προϊστορικό, που στέκει εκεί δείγμα κάποιας παγανιστικής λατρείας. Όλοι διασκεδάζουν μ' αυτή την κίνηση, προπάντων αν αυτός που θα περάσει ανάμεσα είναι κάποιος χοντρός ή γυναίκα χοντρή, που προκαλούν γέλια και πειράγματα. Κανείς δεν γνωρίζει από πού προήλθε αυτό το έθιμο, όμως όλοι το επιχειρούν, γιατί πιστεύουν πως αυτό το πέρασμα θα φέρει στο άτομο υγεία και δύναμη σαν την πέτρα. Ασφαλώς θάναι κατάλοιπο της λατρείας της πέτρας, που μεταβιβάζει τη μαγική της δύναμη στο άτομο που περνά ανάμεσα σύμφωνα με τη δύναμη του «όμοιος γεννάει όμοιο». Σ' όλη την περιοχή του Σαλέντο ακόμα και στις Ιταλικές πόλεις τα έθιμα τα θρησκευτικά ζουν βαθειά στις καρδιές των ανθρώπων θυμίζοντας τους το κοινό παρελθόν, που δε στάθηκε δυνατό να εξαφανίσει ούτε η ανατολική, ούτε η δυτική εκκλησία. Ο Σαλεντίνικος κόσμος είναι ο Ελληνικός λαός που τον έθρεψε η παράδοση για αιώνες.

Και έτσι τελειώνουν οι γιορτές του Πάσχα. Πέρα από τις ψημένες αίγες και την τσίκνα τους, πέρα από τις τσαμπούνες και τις ταραντέλλες που τις γεννάει το καλό κρασί, αφήνει στις καρδιές των χωρικών δυναμωμένη την παράδοση, θεμελιωμένη γερά με θρησκευτικές εκδηλώσεις, που δεν μειώνουν καθόλου την πίστη τους στην καθολική εκκλησία, που ανήκουν, γιατί αυτές οι εκδηλώσεις είναι η υγιής και αληθινή έκφραση μιας παλιάς ζωής των προγόνων αυτού του ίδιου λαού, που άντεξε τη φθορά των αιώνων κι έφτασε μέχρι σήμερα. Είναι η αληθινή παράδοση η προφορική, η λαϊκή, που έμεινε στην καρδιά των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας και όχι στο βάθος κάποιου αρχείου κατασκονισμένη, «για να βάντουνε αλάϊ στο λύννο της γκλώσσα μα για να μη σμπήα» που θα πει «για να βάνουν λάδι στο λυχνάρι της γλώσσας μας για να μη σβήσει». Έτσι λένε οι νέοι σήμερα, που κατάλαβαν πως η παράδοση σ' ένα τόπο είναι το ίδιο ιερή όσο η ιστορία και η θρησκεία του.

ΠΗΓΗ

Λαογραφικά των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας
ΑΝΖΕΛ ΒΟΓΑΣΑΡΗ ΜΕΡΓΙΑΝΟΥ
Εκδόσεις Μ. Καρδαμίτσα, 1989

Briam: verdure al forno del mediterraneo

Un piatto semplice, ma che risulta irresistibile per la maggior parte della popolazione greca, come anche per i frequenti visitatori di questo paese mediterraneo. Pare sia una pietanza che si cucina in tutto il bacino mediterraneo, dovrei viaggiare di più per scoprire se è vero. 



Ratatouille alla greca!



Ingredienti per 3 o 4 persone:

  • un chilo di patate
  • 4 zucchini
  • 2 melanzane
  • mezzo chilo di pomodori
  • 3 cipolle
  • 1 peperone verde
  • 2 cucchiaiate di prezzemolo
  • 2 bicchieri d' olio
  • sale
  • pepe 

Procedimento

Tagliare a pezzettini le patate, i zucchini, le melanzane, le cipolle, i peperoni e la metà dei pomodori. Mescolare le verdure, salare e pepare. Aggiungere il prezzemolo e versare i due bicchieri d' olio e l' altra metà dei pomodori. Far cuocere a fuoco basso per un ora e mezzo... Buon appetito!
 

Tips
 
Servite con della feta sbriciolata in superfice, o a tocchetti, come preferite.



La ricetta è di E.C., studentessa d' italiano.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Ιταλικά για επαγγελματίες

Συμμετέχοντας στο Erasmus Νέων Επιχειρηματιών μπορείτε να  εργαστείτε με έναν έμπειρο επιχειρηματία του τομέα σας στην Ιταλία. Θα αποκτήσετε επαγγελματική εμπειρία και επιπλέον γνώσεις, ενώ παράλληλα θα γνωρίσετε νέα μέρη και ανθρώπους. Προετοιμαστείτε μαθαίνοντας ιταλικά σε συνδυασμό με την απαραίτητη ορολογία (εμπορική, οικονομική, νομική, ιατρική, τουριστική κ.α.).

Μπορείτε ακόμη να παρακολουθήσετε μαθήματα στοχευμένα, με έμφαση στην προφορική επικοινωνία για επαγγελματικά ταξίδια και επισκέψεις ή συμμετοχή στις εκθέσεις της Ιταλίας.

Επίσης προσφέρονται ταχύρρυθμα μαθήματα για την απόκτηση πτυχίου που θα σας κάνει ανταγωνιστικούς στην αγορά εργασίας, αλλά και θα σας προσθέσει μόρια για την πρόσληψη στον δημόσιο τομέα.

Δοκιμάστε ένα δωρεάν μάθημα online, στείλτε e-mail στο info@italianonline.gr

www.italianonline.gr 

Αναζητούν τα οστά της Μόνα Λίζα


Ιταλοί ερευνητές άρχισαν ανασκαφές σε μοναστήρι στη Φλωρεντία για να βρουν τα οστά μιας γυναίκας της Αναγέννησης που πιστεύεται ότι ήταν το μοντέλο για την Μόνα Λίζα.Αν επιτύχουν, η έρευνα μπορεί να πιστοποιήσει την ταυτότητα της γυναίκας που εικονίζεται στο αριστούργημα του Λεονάρντο ντα Βίντσι - ένα μυστήριο που έχει απασχολήσει ειδικούς και εραστές της τέχνης επί αιώνες και έχει οδηγήσει σε αμέτρητες θεωρίες.
Στόχος είναι ο εντοπισμός του λειψάνου της Λίζα Τζεραρντίνι, συζύγου ενός πλούσιου εμπόρου μεταξιού ονόματι Φραντσέσκο ντελ Τζιοκόντο. Η παράδοση έχει συνδέσει την Τζεραρντίνι με τον πίνακα, που είναι γνωστός στα ιταλικά ως Λα Τζιοκόντα.
Ο Τζιόρτζιο Βαζάρι, καλλιτέχνης και βιογράφος του 16ου αιώνα, έγραψε ότι ο Λεονάρντο ζωγράφισε ένα πορτρέτο της γυναίκας του Τζιοκόντο.
Η Τζεραρντίνι γεννήθηκε το 1479. Πριν από λίγα χρόνια, ερασιτέχνης Ιταλός ιστορικός ανακοίνωσε ότι βρήκε το πιστοποιητικό θανάτου, που δείχνει ότι η Τζεραρντίνι πέθανε στις 15 Ιουλίου του 1542 και ετάφη στη μονή της Αγίας Ούρσουλας, στο κέντρο της Φλωρεντίας.
Εκεί θα αρχίσουν οι ανασκαφές αργότερα αυτόν τον μήνα, δήλωσε ο Σιλβάνο Βιντσέτι, ιστορικός της Τέχνης και επικεφαλής της ομάδας.
Οι ερευνητές έχουν ήδη ανασυγκροτήσει το πρόσωπο κάποιων Ιταλών καλλιτεχνών βάσει κρανίων τους. Πέρυσι ανακοίνωσαν ότι ταυτοποίησαν οστά του Καραβάτζιο και ότι ανακάλυψαν μια πιθανή αιτία θανάτου, 400 χρόνια αφότου ο μεγάλος καλλιτέχνης πέθανε υπό μυστηριώδεις συνθήκες.
Αν εντοπιστούν οστά της Τζεραρντίνι, οι ερευνητές θα τα χρονολογήσουν με τη μέθοδο του άνθρακα και θα συγκρίνουν το DNA με αυτό από τα οστά των παιδιών της Τζεραρντίνι, κάποια από τα οποία είναι θαμμένα σε μια βασιλική, επίσης στη Φλωρεντία.
Τέλος, αν βρεθούν θραύσματα από το κρανίο της σε σχετικά καλή κατάσταση, οι ερευνητές θα επιχειρήσουν να ανασυγκροτήσουν το πρόσωπό της.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Η ιστορία µέσω εικόνων: Ελλάδα και Ιταλία


Τρισδιάστατες προβολές, διαδραστικές ταινίες και αρχαιολογικές οµιλίες δηµιούργησαν ένα ελκυστικό κοκτέιλ µε άρωµα Ιταλίας. Αλλόκοτο το σκηνικό επί της Πατησίων, απέναντι από το Μουσείο. Εγχρωµες εύσωµες κυρίες κυνηγούν πιτσιρίκια. Τύποι µε βλέµµα θολό παραπατούν. Φοιτητές µε τετράδια στο χέρι προσπερνούν βιαστικά. Και πού και πού κυρίες µε ταγεράκια καικαλοντυµένοι κύριοι εξαφανίζονται πίσω από µια µεγάλη τοξωτή πόρτα στον αριθµό 44. Στον αέρα σχεδόν µόνον ιταλικές λέξεις. Λες και περνώντας την πόρτα περνάς και σε άλλη χώρα. ∆ιόλου παράλογο αν σκεφτούµε πως είναι η έδρα του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Οσο προχωρώ ο συνωστισµός µεγαλώνει. Στην αίθουσα εκδηλώσεων λίγο µετά τις 19.00 επικρατεί το αδιαχώρητο. Ελληνικά και ιταλικά δηµιουργούν έναν µίνι πύργο της Βαβέλ, την ώρα που όλοι αναζητούν µια καρέκλα. Οπου όλοι είναι: φοιτητές, αρχαιολόγοι, αρχιτέκτονες και τοπογράφοι, φίλοι των ντοκιµαντέρ, «επαγγελµατίες» ακροατές αρχαιολογικών διαλέξεων. Αρκετοί για να γεµίσουν ασφυκτικά την αίθουσα και να αφήσουν κάποιους απ έξω.
Τι τους έφερε όλους αυτούς – πάνω από 100 άνθρωποι – ∆ευτέρα βράδυστο κτίριο της Πατησίων; «Είµαι περίεργος να δωτην πρώτη προβολή του τρισδιάστατου ντοκιµαντέρ για την Ακρόπολη»,λέει ο 23χρονος Γιώργος. «Με κέντρισε ο τίτλος “Η ιστορία µέσω εικόνων: Ελλάδα και Ιταλία”»,απαντά ο 48χρονος Νίκος που έχει σπουδάσει στην Ιταλία. «Σπουδάζω animation και µαθαίνω ιταλικά. Ηταν ευκαιρία λοιπόν να έρθω να δω το διαδραστικό ντοκιµαντέρ για τους ναούς της Κάτω Ιταλίας», εξηγεί η Μάνια.
Τα πρώτα καλωσορίσµατα από τη µορφωτική ακόλουθο Μελίτα Παλεστίνι και τα φώτα σβήνουν. Επί της οθόνης το Ερέχθειο, τα Προπύλαια, ο Παρθενώνας, χωρίς τις πληγές του χρόνου και των κανονιών του Μοροζίνι. Μνηµεία γεµάτα χρώµατακαι πού και πού άνθρωποι µε χλαµύδες για να φαίνεται η κλίµακα των κτιρίων. Τρισδιάστατη η ταινία, χωρίς να χρειάζονται γυαλιά, που διαρκεί όµως δύο λεπτά. Μόνο;
«Είναι µια πρώτη δοκιµή», εξηγούν οι δηµιουργοί της Αλεσάντρο Φουρλάν και Στέφανο Μορέτι. «Ασχολούµαστε κυρίως µε τη Ρώµη, αλλά όταν αντικρύσαµε τον Παρθενώνα δεν µπορέσαµε να αντισταθούµε µπροστά στην ισορροπίακαι την τελειότητά του. Σκοπός µας είναι να µην περιοριστούµε µόνο στον Ιερό Βράχο, αλλά να αποδώσουµε ολόκληρη την κλασική Αθήνα σε τρεις διαστάσεις. Θα θέλαµε όταν ολοκληρωθεί το έργο να µην παραµείνει µια ταινία, αλλά να γίνει και εφαρµογή για τα κινητά τηλέφωνα».
Αλλαγή φρουράς στο βήµα. Και ποιος άλλος θα µπορούσε να µιλήσει για την τοπογραφία της αρχαίας Αθήνας από τον καθηγητή και διευθυντή της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής Εµανουέλε Γκρέκο; Ο οποίος παρουσιάζει τον πρώτο από τους συνολικά οκτώ τόµους που προγραµµατίζονται για την περιοχή ανάµεσα στην Ακρόπολη και τον Αρειο Πάγο. «Είναι µια περιοχή που έχει µείνει αλώβητη από την αρχαιότητα.
Σκεφτείτε πως στην Πλάκα η οδός Τριπόδων διατηρεί το όνοµά της από την αρχαιότητα. Είναι ένα έργο ενηµερωµένο µε τα τελευταία ευρήµατα – µνηµεία, πηγές, επιγραφές – έως και το 2010»,εξηγεί εις άπταιστον ιταλική.
Το κοινό αρχίζει να κουράζεται. Κάτι η έλλειψη µετάφρασης, κάτι που η εκδήλωση φτάνει τις δύο ώρες, λιγοστεύουν εκείνοι που µένουν να δουν και το διαδραστικό ντοκιµαντέρ για τους ναούς του Ακράγαντα. Ενα κλικ είναι αρκετό για να φέρεις µπροστά στην οθόνη σου µία από τις σηµαντικότερες αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας, µε αναλυτικές πληροφορίες και περισκοπική οπτική των µνηµείων της.

Erasmus για νέους επιχειρηματίες.



Tο Γραφείο του Διασύνδεσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας υλοποιεί πρόγραμμα ενίσχυσης αυτοαπασχόλησης στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος «ERASMUS Νέων Επιχειρηματιών», με στόχο να  προσφέρει τόσο σε νέους όσο και σε υποψήφιους επιχειρηματίες τη δυνατότητα να εργαστούν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μαζί με έναν έμπειρο επιχειρηματία σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν: α) όλοι οι νέοι επιχειρηματίες ανεξαρτήτου περιοχής δραστηριοποίησης, β) όλοι οι απόφοιτοι ανεξαρτήτου ιδρύματος προέλευσης και οι οποίοι δυνητικά στο μέλλον επιθυμούν να αναπτύξουν τη δική τους επιχειρηματική δραστηριότητα.




Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Γραφείο Διασύνδεσης

Υπεύθυνος επικοινωνίας: 
κος Χαράλαμπος Σαμαντζής                
τηλ. 24210 06473
κιν. 6974717821    
Email: hasamant@uth.gr

Δείτε ακόμη: 

Ιταλικά για επαγγελματίες: πως θα μάθετε ιταλικά σε συνδυασμό με την απαραίτητη ορολογία και πως θα δοκιμάσετε ένα δωρεάν μάθημα online. 

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Ο Πέτρος Μάρκαρης και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στην Βενετία.


Στο πλαίσιο της τέταρτης διοργάνωσης του πολιτιστικού θεσμού "Incroci di Civiltà" (http://www.incrocidicivilta.org), που θα πραγματοποιηθεί στην Βενετία από 13 έως 16 Απριλίου 2011, ο Πέτρος Μάρκαρης και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος θα συναντήσουν στις 13 Απριλίου στις 16.30 στον κινηματογράφο Giorgione το κοινό της πόλης. Την εκδήλωση θα προλογίσουν ο Roberto Ellero και η Caterina Carpinato. Θα ακολουθήσει η προβολή του φιλμ η ''Σκόνη του χρόνου''.

Κατά την διάρκεια του Απριλίου θα πραγματοποιηθεί στην κινηματογραφική λέσχη Pasinetti της Βενετίας ένα αναδρομικό αφιέρωμα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο, σε συνεργασία με το Circuito Cinema del Comune di Venezia και το Πανεπιστήμιο Ca' Foscari της Βενετίας. H εκδήλωση διοργανώνεται και με την ευγενική υποστήριξη του ΕΚΕΒΙ και του Υπουργείου Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Romina Basso & Latinitas - Nostra: Θρησκευτική μουσική του Antonio Vivaldi.


Στις 18 Απριλίου 2011 στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Κεντρική Σκηνή) στις 20:30.

Σε θρησκευτικά έργα του Αντόνιο Βιβάλντι εμφανίζεται η σπουδαία Ιταλίδα μεσόφωνος Ρομίνα Μπάσσο. Χάρη στο σπάνιο φωνητικό της εύρος, τον αυτοσχεδιασμό (συχνά ιδιαίτερα δεξιοτεχνικό), τη φαντασιώδη απόδοση του ύφους κατά τα πρότυπα του μπαρόκ, το ευρωπαϊκό κοινό την έχει ταυτίσει με τη μουσική αυτής της εποχής – και όχι άδικα.

Στη συναυλία συμπράττει, στο ίδιο μήκος κύματος, το μεταβλητό σύνολο παλαιάς μουσικής Latinitas Nostra υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, που δημιουργήθηκε με σκοπό αφενός να δώσει λόγο σε νέους μουσικούς που έχουν εξειδικευθεί στην ερμηνεία της μπαρόκ μουσικής και αφετέρου να προάγει τη συνεργασία με διακεκριμένους ξένους καλλιτέχνες μέσω της αναβίωσης έργων –πολλές φορές ανέκδοτων ακόμη–, με τη χρήση οργάνων εποχής και δόκιμη εκτελεστική πρακτική.

Στα πλαίσια αυτά επιδιώκεται και η προβολή των πολιτισμικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Δύσης, οι οποίες εξηγούν και το όνομα του συνόλου «Καθ΄ ημάς Εσπερία», με χαρακτηριστικό παράδειγμα την παρουσίαση της Ολυμπιάδας του Αντόνιο Καλντάρα σε συνδυασμό με την απόδοση του κειμένου από τον Ρήγα Φεραίο.

Στη συναυλία θα παρουσιαστούν κυρίως φωνητικά έργα του Βιβάλντι με θέμα το Πάσχα. Ανάμεσα σε αυτά δεσπόζει ο ύμνος Stabat Mater dolorosa για σόλο άλτο και έγχορδα, έργο γραμμένο το 1712 μετά από μια μακρόχρονη και σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση του συνθέτη με την ενόργανη μουσική. Το στροφικό μεσαιωνικό κείμενο του έργου εκφράζει τον θρήνο της Παναγίας για τη σταύρωση του Χριστού. Σε αντίθεση με διαφορετικές μελοποιήσεις του ίδιου κειμένου από άλλους συνθέτες, ο Βιβάλντι μελοποίησε τις δέκα από τις είκοσι στροφές, προκειμένου το έργο να παίζεται στον Εσπερινό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, την Παρασκευή πριν από την Κυριακή των Βαΐων.


Πρόγραμμα:

Sonata à 4 in Mi b maggiore "Al Santo Sepolcro", RV 130I. Largo moltoII. Allegro ma poco
Stabat Mater, RV 621I. Stabat Mater dolorosa. Largo
II. Cujus animam gementem. Adagissimo
III. O quam tristis. Andante
IV. Quis est homo. Largo
V. Qui non posset. Adagissimo
VI. Pro peccatis suae gentis. Andante
VII. Eja Mater, fons amoris. Largo
VIII. Fac ut ardeat cor meum. Lento
IX. Amen. Andante

Διάλειμμα

Concerto per 2 violini e violoncello in re minore, RV 565I. Allegro - Adagio e spiccato - Allegro
II. Largo e spiccatoIII. Allegro

Motetto "Longe Mala", RV 629I. Aria (Allegro)
II. Recitativo
III. Aria (Larghetto)
IV. (Allegro)
Συντελεστές:

Romina Basso: μεσόφωνος
Latinitas Nostra
Σίμος Παπάνας
: βιολί σόλο
Φανή Βοβώνη: βιολί σόλο
Ιάσων Ιωάννου: βιολοντσέλλο σόλο

Δημήτρης Καρακαντάς: βιολί
David Bogorad: βιολί
Ευτυχία Ταλακούδη: βιολί
Βασίλης Τσοτσόλης: βιολί
Andrea Vassale: βιολί
Χρήστος Βλάχος: βιόλα
Ηλέκτρα Μηλιάδου: βιολοντσέλλο
Δημήτρης Τίγκας: βιολόνε
Θοδωρής Κίτσος: θεόρβη
Γιώργος Πέτρου: τσέμπαλο
Μάρκελλος Χρυσικόπουλος: όργανο & καλλιτεχνική διεύθυνση

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Lo yoga tra i banchi di scuola.



Lo yoga entra nelle scuole italiane. E, a quanto pare, funziona meglio del basket e della ginnastica artistica. Offre benefici fisici, ma soprattutto aiuta a concentrarsi e propone ai bambini "difficili" (troppo attivi, ribelli o aggressivi) una strada che potrà portarli a "sciogliere i nodi" e, chissà, anche a diventare degli adulti capaci di meditare. La disciplina indiana, nota già 2000 anni prima di Cristo, può essere praticata a livelli diversi: dalle "asana" (le posizioni di base, ndr) più facili fino, per chi ci crede, all'illuminazione dello spirito.

Una volta alla settimana in orario scolastico o addirittura, negli istituti più prestigiosi a Milano, Roma, Napoli e Torino, con corsi per madri e figli. Il protocollo che permette allo yoga di entrare in classe è stato firmato dal Ministero dell'istruzione con le principali associazioni italiane della disciplina orientale già cinque anni fa. A Barletta, in Puglia, è nata proprio allora una delle esperienze più solide d'Italia, quella del circolo didattico "Savio" guidata da Maria Rosaria Dibenedetto, un'insegnante di lettere che a un certo punto della vita ha deciso di tentare nuove strade. Ma anche a Reggio Emilia, negli asili e nelle scuole d'infanzia più premiati del paese, lo yoga viene praticato fin dai tre anni, come accade alla "Filastri": "Non è astratto come potrebbe sembrare - dicono maestre e genitori - è una pratica concreta, che fa bene ai bambini, non
li annoia e non li stanca".

Così, tra poco, prima a Ragusa (dal 30 aprile al 1° maggio nel seminario promosso da Yogabimbi) poi in un convegno internazionale a Merano (dal 6 all'8 maggio) educatori e specialisti si incontreranno per stabilire linee comuni. "Lo yoga è diventato più "laico" - spiega Guido Gabrielli, direttore dell'edizione nostrana di Yoga Journal, costola del periodico americano - Fino a non molti anni fa, sembrava il patrimonio di pochi adepti. Ora tutti, o quasi, hanno capito che non si tratta di una religione, ma di una disciplina che può dare benefici fisici e di altro tipo. In 4 anni le scuole migliori sono passate da poco più di 600 a 900 e la maggior parte dei giovani laureati si dice interessata a saperne di più, mentre è in crescita il numero di ragazzi, e di maschi, che frequentano i centri specializzati". E nascono organizzazioni come il Rye di Venezia, sul modello francese, che si occupano di bambini: "Lo yoga - dicono - aiuta nel rapporto con i coetanei, nella consapevolezza di sé e del proprio corpo, nella coscienza del respiro, spesso difficile per i piccoli e per gli adolescenti, nella calma e nella concentrazione".

Intanto, la disciplina spopola negli Stati Uniti, dove il Wall Street Journal ha dedicato un reportage alle scuole e alle università che, come la Paul Ecke Elementary School in California o le scuole ebraiche newyorchesi At Chabad, dove al tradizionale "om" dello yoga è stato sostituito un più ortodosso "shalom".
Non resta che attendere. Se è vero che le prime a "praticare" sono state le quarantenni italiane anni Ottanta, reduci da una stagione di femminismo rifluita nel privato, figli e nipoti stanno arrivando. Pronti a stendere il tappetino (a casa o nei centri riconosciuti dalla Federazione italiana di Sarzana) e a fare l'albero o il cane, senza chiudere la porta a trasformazioni più profonde.

di VERA SCHIAVAZZI
LA REPUBBLICA


Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Palazzo Pitti e Giardino di Bòboli



 

Il Giardino di Bòboli (45.000 metri quadrati) copre la parte posteriore e laterale di Palazzo Pitti. Il giardino fu iniziato nel 1550, subito dopo l'acquisto del Palazzo da parte dei Medici.
Fotografo: Marco Arrigoni